Coffin Collectors: Cemetery World

Verslag van de jaarlijkse bijeenkomst van autobezitters voor de uitvaart

Met een lijkwagen tijdens de vakantie. Of op reis. Of op de markt. Klinkt als een grap? Het is echt te extravagant, maar past perfect in de stijl van de zogenaamde zwarte gemeenschap. Eens per jaar komen lijkwagenbezitters bijeen op de Zuiderbegraafplaats in Leipzig.

Zijn stem klinkt als een bel die luidt voor een dode. En vooral zijn lach. En hij lacht veel. Zelfs nu nog houdt de vraag of rouwauto's inherent erg ongewoon zijn deze man bezig, die zichzelf voorstelde als 'November'. Waarvoor? Mensen zijn niet tegen ambulances - er is veel bloed in vergoten, mensen stierven. Er is nog niemand overleden in de lijkwagen. Waarom al deze zorgen? »

Dit antwoord deed me schrikken en ik was even sprakeloos. Maar November met de burgerlijke naam Frank is natuurlijk niet de enige die er zo over denkt. Geplaatst voor de zuidelijke begraafplaats in Leipzig, zien de lijkwagens er perfect geordend uit. Tijdens het 26th Gothic Festival (GF) maakten ze evenzeer deel uit van het straatbeeld als zwarte tovenaars en draken. Hier wordt op Pinksterdag de grootste bijeenkomst van zwarte bewegingen gehouden, die zo'n 21 bezoekers van over de hele wereld trekt. Op het programma staat een parade, die soms behoorlijk complexe en dure dingen zal presenteren. Ook lijkwagens.

Harten op het net

Het waren er vanmiddag twintig. Om 14 uur vertrok hun konvooi vanaf het Centraal Station, ongeveer tien minuten verderop, vergezeld van de politie. “Er is een officiële escorte nodig, anders mogen er niet meer dan vijf auto’s aan één fase van het verkeerslicht passeren”, legt Niko uit. Hij komt uit Hamburg en dit is de tweede keer dat hij een lijkwagenbijeenkomst organiseert in FG. 'Veel Tusari vervoeren al lijken, dus de FG is de perfecte plek voor ons om elkaar te ontmoeten. Ook thematisch natuurlijk.

Tusari? lijken? De eerste is de bijnaam die wordt gebruikt door de aanhangers van de Goten. En de tweede (in het Duits Leiche) is een afkorting voor een lijkwagen (Leichenwagen) - het is moeilijk voor een buitenstaander om er meteen aan te wennen. “We spelen met de dubbele betekenis van dit begrip”, zegt Niko. "De dood brengt glamour in zwarte gemeenschappen, dus de naam 'kadaver' is heel toepasselijk." Veel lijkwagenbezitters zijn niet echt autoliefhebbers, ze bewonderen alleen begrafenisauto's. Niko ook.

“Ik heb altijd gedacht dat ik iets exotisch moest rijden, maar probeer een oude brandweerwagen te vinden. En de "lijken" worden gelukkig zelfs op internet verkocht. Niko glimlacht als er een andere gedachte in me opkomt: "Bovendien zijn begrafenisauto's perfect voor vrijgezellen." Volgens hem veroorzaken ze precies de aandacht die een eenzame "Tuzar" nodig heeft in relaties met vrouwen. De man spreekt uit eigen ervaring - hij ontmoette zijn vriendin met behulp van zijn gerestaureerde Opel Omega. "Je hebt altijd een groot bed tot je beschikking", legt de vader van een zes maanden oude tweeling veelbetekenend uit.

Niko stipt dan een ander aspect aan dat de typisch maatschappelijke gehechtheid aan deze bijzondere voertuigen verklaart: “De lijkwagen heeft gemiddeld tien jaar dienst – een echte job van algemeen belang. Wanneer we deze oude auto's kopen en gebruiken, geven we ze de eer die ze verdienen. En zelfs als we dat terzijde schuiven, zullen we ze van de ondergang redden.”

Integendeel, Klaas rijdt in een lijkwagen, want hij bewondert steevast alles wat met het levenseinde te maken heeft. "Dit is de romantiek van de dood!" "Lijk" is gewoon de beste kar voor mij." Zijn door Pollmann gemodificeerde Mercedes W 124 wordt dagelijks gebruikt. “Ik bied allerlei schoonmaak- en gebouwonderhoudsdiensten – en ik kom altijd bij klanten met mijn “lijk”. Meestal zit mijn navigator naast me.” Klaas lacht en legt zijn hand op de knokige schouder van het plastic skelet op de rechter stoel. “Bijna al mijn klanten vinden het geweldig. Slechts af en toe is het voor een oudere vrouw moeilijk te accepteren. Dan laat ik het thuis.”

Klaas is een typische "Tuzar": de zijkant van zijn hoofd is kaalgeschoren, de rest van zijn haar is zwart en bijeengebonden in een paardenstaart. Donkere make-up rond de ogen, glanzende stalen sieraden, zwarte kleding. Een bewoner van Bremerhaven maakte zelfs een kist voor het vrachtruim. "Ik slaap daar", lacht hij. “Nou, niet binnen, maar boven. Ik heb de matras hoger gelegd, zodat de kist slechts de bodem van het bed is.”

Sinds de oprichting in het begin van de jaren tachtig maakt de gemeenschap zich grote zorgen over de dood en vergankelijkheid van alle aardse dingen. Ook de naam van de punk-subcultuur - "Gothic" heeft een vergelijkbare basis en betekent, in een zeer losse vertaling, "somber en sinister".

De zwarte komedie Harold en Maud, uitgebracht in 1971, legde de basis voor de zwarte beweging. Het gaat over een jonge man die constant zelfmoord pleegt om de aandacht van zijn moeder te trekken. Harold rijdt auto - hoe anders? - een lijkwagen.

Maar niet alle lijkliefhebbers maken deel uit van de zwarte gemeenschap. Branko bijvoorbeeld, die iedereen alleen "Rocky" noemt, is anders. Een Hanau-man in een gerafelde spijkerbroek en een geborduurd jasje breekt het frame. Hij is geen nachtkind, maar een rocker. Hij stelt dat de groep lijkwagenliefhebbers in Frankfurt eigenlijk alleen uit mensen zoals hij bestond, en niet uit Tsjernodreshkovieten. En met een lach kondigt hij aan: "Tot nu toe is er geen geest in mijn Caddy verschenen, maar zelfs als dat zo was, belette veel ppm me om het te voelen."

Cadillac in Dead Man's Clothes

Hoe kwam hij bij zijn "lijk"? 'Ik was gewoon op zoek naar een Amerikaanse auto. Maar toen nam een ​​vriend me mee naar de lijkwagenbijeenkomst. " Dit leidde tot een concrete oplossing. Het jaar daarop kwam Rocky naar een ontmoeting met zijn eigen Cadillac Fleetwood, opnieuw ontworpen en veranderd in een lijk.

Net als zijn eigenaar wil de getransformeerde Caddy niet perfect in het fluweelzwarte landschap passen - eerst ontdeed Rocky zijn herontworpen Miller-Meteor-auto van zijn glanzende lak en leren dak, en vervolgens van zijn chromen bekleding. In plaats van het Cadillac-logo steken een schedel en een glow-in-the-dark-klok boven de neus uit.

Niet ver van Kadi staat een omgebouwde geparkeerd. Buick Roadmaster, kerkhofverlichting brandt binnen. Franziska zit op de neergelaten achterklep en schommelt de kinderwagen met één hand. De lijkwagen, het onbetwiste symbool van de dood, speelt een bijzondere rol in haar familie. “We hadden een busje nodig. Eentje waar een kinderwagen in past en waar drie mensen voor passen.”

Franziska kijkt haar vriendin aan. "Patrick wilde altijd al een lijk, maar we hadden een auto nodig voor het gezin." De persoon in kwestie knikt en voegt eraan toe: "Daarom heeft Francisca verklaard dat het 'lijk' onze dagelijkse machine is." Nu reizen ze met hem mee tijdens vakanties, zondagse wandelingen en winkelen. "Het is zo praktisch," voegde Franziska enthousiast toe.

"Mijn auto!" Een man in een zwarte spijkerbroek, een T-shirt en lang haar loopt hier binnen met een biertje in zijn hand. Bij Francis Patrick, hun zoon Baldur en hun Buick, stopt hij, slaat zijn arm om Patricks schouders en zegt: "Pas op, nu gaat mijn vrouw weer klagen dat ik je een auto heb verkocht." Patrick lacht zachtjes, Franziska glimlacht en Baldur mompelt iets in zijn slaap.

Dit is november, de voormalige eigenaar van de Roadmaster-groep. Hij heeft het vorig jaar pas aan Patrick verkocht. Omdat hij niet excentriek genoeg leek.

Tekst: Berenice Schneider

Foto: Arturo Rivas