Við hvaða hitastig sýður vélarolía?
Blossamark vélarolíu
Við skulum byrja að íhuga þetta mál út frá lágmarkshitastigi fyrir hugtökin þrjú sem talin eru upp í fyrstu málsgrein og við munum víkka þau út í hækkandi röð. Þar sem um mótorolíu er að ræða er ólíklegt að hægt sé að skilja rökrétt hver af mörkunum kemur fyrst.
Þegar hitastigið nær um það bil 210-240 gráðum (fer eftir gæðum grunnsins og íblöndunarpakkans) kemur fram kveikimark vélarolíu. Þar að auki þýðir orðið „flass“ skammtímaútlit loga án síðari bruna.
Kveikjuhitastigið er ákvarðað með aðferð við hitun í opinni deiglu. Til að gera þetta er olíunni hellt í málmskál og hituð án þess að nota opinn loga (til dæmis á rafmagns eldavél). Þegar hitastigið er nálægt væntanlegum blossamarki er opinn loga (venjulega gasbrennari) kynntur fyrir hverja hækkun um 1 gráðu yfir yfirborð deiglunnar með olíu. Ef olíugufurnar blikka ekki hitnar deiglan um aðra 1 gráðu. Og svo framvegis þar til fyrsta blikið myndast.
Brunahitastigið er tekið fram við slíkt merki á hitamælinum, þegar olíugufurnar blossa ekki bara upp einu sinni heldur halda áfram að brenna. Það er að segja að þegar olían er hituð losnar eldfimar gufur af þeim styrkleika að loginn á yfirborði deiglunnar slokknar ekki. Að meðaltali sést svipað fyrirbæri 10-20 gráður eftir að kveikjumarki er náð.
Til að lýsa frammistöðueiginleikum vélarolíu er venjulega aðeins bent á blossamarkið. Þar sem við raunverulegar aðstæður næst brennsluhitastigið nánast aldrei. Að minnsta kosti í þeim skilningi þegar um opinn, stóran loga er að ræða.
Suðumark vélarolíu
Olían sýður við um 270-300 gráðu hita. Sýður í hefðbundnu hugtakinu, það er að segja með losun gasbóla. Aftur, þetta fyrirbæri er afar sjaldgæft á mælikvarða alls rúmmáls smurolíu. Í botninum nær olían aldrei þessu hitastigi þar sem vélin bilar löngu áður en hún nær 200 gráðum.
Yfirleitt sjóða lítil olíusöfnun í heitustu hlutum vélarinnar og ef augljósar bilanir eru í brunavélinni. Til dæmis í strokkhausnum í holrúmum nálægt útblásturslokum ef bilun er í gasdreifingarbúnaðinum.
Þetta fyrirbæri hefur afar neikvæð áhrif á vinnueiginleika smurefnisins. Samhliða myndast seyru, sót eða olíukennd. Sem aftur á móti mengar mótorinn og getur valdið stíflu á olíuinntakinu eða smurrásum.
Á sameindastigi eiga sér stað virkar umbreytingar í olíunni þegar þegar blossamarki er náð. Fyrst eru léttir hlutar gufaðir upp úr olíunni. Þetta eru ekki aðeins grunnþættir, heldur einnig fylliefni. Sem í sjálfu sér breytir eiginleikum smurefnisins. Og ekki alltaf til hins betra. Í öðru lagi er oxunarferlinu verulega hraðað. Og oxíð í vélarolíu eru gagnslaus og jafnvel skaðleg kjölfesta. Í þriðja lagi er ferlinu við að brenna smurolíu í vélarhólfum hraðað þar sem olían er mjög fljótandi og smýgur inn í brunahólf í meira magni.
Allt þetta hefur að lokum áhrif á auðlind mótorsins. Þess vegna er nauðsynlegt að fylgjast vel með hitastigi til að koma olíunni ekki í suðu og ekki gera við vélina. Ef bilun verður í kælikerfi eða augljós merki um ofhitnun olíu (mikil seyrumyndun undir lokulokinu og í botninum, hröðun smurolíunotkunar fyrir úrgang, lykt af brenndum olíuvörum meðan vél er í gangi), er ráðlegt að greina og útrýma orsök vandans.
